تأکید قرآن کریم بر اقامۀ نماز   

  مطلبی که در موضوع نماز، توجه جدی می طلبد، اینکه قرآن کریم همواره به اقامۀ نماز امر می فرماید و خواندن نماز را برای جلوگیری از سقوط انسان کافی نمی داند.

معنای اقامۀ نماز، به جا آوردن این فریضه در مسجد و با جماعت است. افزون بر این، نماز مورد نظر قرآن کریم باید از «خضوع» و «خشوع» برخوردار باشد؛ یعنی هم «ادب ظاهری» در آن مراعات شود و با مقدّمات و مؤخرّاتی نظیر اذان، اقامه و تعقیبات همراه باشد و هم از «ادب باطنی» برخوردار باشد و با حضور قلب اقامه گردد. چنین نمازی، برترین و مهم ترینِ اعمال عبادی است.

   امام صادق«سلام الله علیه» نماز را مهم ترین عمل بعد از معرفت الهی دانسته اند، همچنان که قرآن کریم در آیات ابتدایی سورۀ بقره، بر اهمیّت نماز، پس از ایمان به غیب تأکید کرده است: «هُدیً لِلْمُتَّقینَ الَّذینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ وَ یُقیمُونَ الصَّلاةَ»

در زمان پیغمبر اکرم«صلی الله علیه وآله وسلّم» مردم به جز در ضرورت، نماز فرادا نمی خواندند. لذا در روایت آمده است که یک نابینا خدمت آن حضرت رسید و گفت: یا رسول الله! نماز ظهر و عصر و مغرب و عشا را در مسجد و با جماعت می خوانم، امّا برای نماز صبح کسی نیست که مرا بیاورد، اجازه دهید که فرادا در خانه بخوانم. پیامبر اکرم«صلی الله علیه وآله وسلّم» فرمودند: نه، ریسمانی از خانه تا مسجد به دیوارها بکش و هنگام نماز صبح به کمک آن به مسجد بیا.

بنابراین، نماز باید در جامعه و در زندگی مسلمانان زنده باشد و همه مخصوصاً جوانان عزیز، در اوّل وقت نماز، در مسجد و در بین جماعت مسلمین حضور یابند و به اقامۀ نماز بپردازند.

* تبعات سبک شمردن نماز و غفلت از نماز 

  قرآن کریم، غفلت از نماز را به شدّت نکوهش کرده و می فرماید: وای بر نامسلمانی که در وقت نماز، غافل از نماز است.

 « فَوَیْلٌ لِلْمُصَلِّینَ ، الَّذینَ هُمْ عَنْ صَلاتِهِمْ ساهُونَ »

سورۀ مبارکۀ ماعون از چنین کسانی سلب اسلام کرده و می فرماید: وای بر کسانی که در وقت نماز، به جای مسجد، در خانه یا محلّ کسب و کار یا مراکز تفریحی حضور دارند و مشغول کارهای دنیا هستند. یعنی آنانکه در وقت نماز، غافل از نمازند، مسلمان واقعی نیستند و سقوط می کنند؛ شیطان درون و برون و رفیق بد، آنها را فریب می دهند و در اثر این فریب، نمی توانند در راه مستقیم بمانند، حال انحرافی پیدا می کنند و به گناه می افتند.

  راهکار نجات از چنین سقوطی، چنگ زدن به عروة الوثقی، یعنی نماز است. به این معنا که انسان می تواند با تمسّک به نماز، در راه مستقیم بماند و سقوط نکند.

همگان و به ویژه جوانان، باید این دو آیه از سورۀ ماعون را مرتّب و به صورت ذکر بخوانند و به خود تلقین کنند که من باید نماز اوّل وقت بخوانم و موقع نماز، نگویم کار دارم، بلکه بگویم: نماز دارم و هیچ چیزی، هیچ کسی و هیچ کاری مرا مشغول نکند.

پیامبر اکرم«صلی الله علیه وآله وسلّم» در روایتی پانزده عقوبت برای کسی که نماز را سبک بشمارد ذکر می فرمایند که عبارتند از:

عمر و روزی او بی برکت می شود، سیمای شایستگان را از چهره اش  محو می کنند، کارهایش بدون پاداش می شود، دعای او مستجاب نخواهد شد، از دعای مؤمنین بهره مند نمی گردد، با خواری می میرد، گرسنه و تشنه جان می سپارد، فرشته ای بر او می گمارند که پیوسته او را در قبر حرکت دهد و قبر را بر او تنگ گرداند، قبرش تاریک است، در قیامت او را در برابر چشم مردم به صورت روی زمین می کشند، حساب او را سخت می گیرند، خداوند به او نظر نمی کند و او را پاک نمی سازد و عذابی دردناک خواهد داشت.

پایان قسمت دوم