خداوند در قرآن می فرماید: انا نحن نزلنا الذکر و انا له لحافظون»

در این آیه خداوند حفظ کلام خود را وعده داده است که تنها مربوط به مددهای غیبی و عنایات خداوند نمی باشد بلکه با فراهم ساختن اسباب از تحریف آن جلوگیری می کند.

۱-یکی از مهم ترین اسباب ترکیب و ساختار مزجی قرآن است یعنی قرآن مانند یک کتاب فصل بندی نشده است که در هر فصل به یک موضوع بپردازد بلکه موضوعات به صورت پراکنده در کنار یکدیگر جای گرفته اند و این سبب می شود خواننده هیچگاه از خواندن آن خسته نشود.

۲- حمال ذو وجوه بودن آن است یعنی هر انسانی می تواند بنابر فهم خود معنایی برای آن پیدا کند و به همین علت نیازمند به سنت برای تفسیر و تأویل آیات قرآن هستیم.

در جنگ با خوارج امام علی از ابن عباس خواست که با سنت با آنان احتجاج کند نه با کتاب به این دلیل که قرآن چند پهلوست، تو می گویی و آنها هم می گویند.

۳-نام هیچ یک از دشمنان و یا یاران پیامبر به صورت مستقیم نیامده است که اگر اینگونه بود آنها تمام تلاششان را برای تحریف و حذف نام خود و یا از بین بردن نام فرد ستایش شده را به کار می بردند.

از ابولهب نیز به صورت کنیه و وصف و نام زید هم که از او نه مدحی شده و نه ذمی، نام برده است.

ولایت و امامت

آیات مربوط به ولایت و امامت نیز به صورت پراکنده در کتاب خدا آمده است تا از تحریف و تغییر حفظ شود.

در قرآن در آیات متعدد درباره ولایت و امامت و عظمت اهل بیت یاد شده است.

آیات مهمی که درباره اهل بیت می باشد عبارتند از :

آیه ۳۳ احزاب:

وَقَرْنَ فِي بُيُوتِكُنَّ وَلَا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجَاهِلِيَّةِ الْأُولَىٰ ۖ وَأَقِمْنَ الصَّلَاةَ وَآتِينَ الزَّكَاةَ وَأَطِعْنَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ ۚ إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا

آیه ۲۳ سوره شوری:

ذَٰلِكَ الَّذِي يُبَشِّرُ اللَّهُ عِبَادَهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ ۗ قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَىٰ ۗ وَمَنْ يَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فِيهَا حُسْنًا ۚ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَكُورٌ

آیه ۶۱ آل عمران:

فَمَنْ حَاجَّكَ فِيهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَكُمْ وَنِسَاءَنَا وَنِسَاءَكُمْ وَأَنْفُسَنَا وَأَنْفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكَاذِبِينَ

مائده

مائده به معنای طعام است و نامگذاری آن بدین جهت است که حواریون از حضرت عیسی طعام آسمانی خواستند و او درپاسخ به آنان فرمود: من نان حیاتم.

با توجه به آیاتی که در این سوره به صورت مستقیم و غیرمستقیم به موضوع ولایت اشاره دارد، می توان سوره مائده را یک سوره در وصف ولایت و امامت نامید و ولایت را یک مائده روحانی دانست.

منبع:چهارده رائحه