پیراهنی در عرش برافراشته می‌شود. پاره‌پاره و خونین. نه! این فقط یک پیراهن نیست؛ پرچم است.

 پرچمی سرخ از خون حسین که مظلومیتش را فریاد می‌زند و مردی در این عالَم به چشم می‌بیند، صبح و شام می‌گرید از این ماتم
و غمش بغضی می‌شود در گلوی ما.

 راز محرم همین است. عزای حسین و غمِ صاحب عزای حسین